To be a nanny...
Het leven gaat gewoon verder...ook als je je in Engeland bevindt. Zelfs ook wanneer je voor een aantal weken voor nanny speelt. Op dit moment ben ik de nanny van Eva (3) en Finn (bijna 2). Zij wonen in Reading, in een oud Engels huis. Ik was erg opgelucht toen ik voor het eerst binnenkwam, gelukkig geen bloementjes behang en gordijnen. Wel houten vloeren, overal kachels en een oude pussycat...!Bij het ontbijt melk met cornflakes, smiddags toast en savonds pie en sausages. Ik dacht een koffervol pedagogische kwaliteiten meegenomen te hebben...maar helaas die liggen blijkbaar nog thuis want wat ik doe werkt niet. Ben ik ze echt vergeten of is dit Engels? Ik ben net even bezig op mijn kamer als ik een stemmtje hoor: Marinne, you have to say hello to me, I am back...om een goede indruk te maken ren ik naar beneden. Onder aan de trap staat een verontwaardigde Eva, en zo snel en goed als ik kan maak ik het goed. De volgende dagen probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan mijn hosstes te verlichten met het omgaan met de kinderen. Maar helaas het wordt me niet toegestaan een nappy te verschonen, eten te geven, schoenen aan te trekken want....mummy moet het doen. No Marinne, dont do that....said Eva. En Finn jengelt maar om zijn mummy. Dear me....of? Op een avond breng ik de kinderen alleen naar bed....niks aan de hand yes, mijn pedagogische kwaliteiten heb ik toch bij me. Maar om nog even terug te komen op het gedrag van deze fantastische kinderen. Ze worden omringt door fantastsiche ouders die alles voor ze over hebben en door wie ze ernorm gestimuleert worden. Over speelgoed hebben ze ook niet te klagen...nooit zo veel speelgoed gezien....! Daarnaast wordt er zoveel mogelijk in hun behoeften voorzien. Krijg je het niet direct dan huil je even. Ja Engelse ouders houden niet van huilende kinderen. Geef dan gewoon wat ze willen. Oftewel om het met een paar woorden te omschrijven: ze worden gruwelijk verwend. Maar er is hoop want de Engelse volwassenen die ik tot nu toe ben tegengekomen, komen welopgevoed over. Daar bij moet ik wel toevoegen dat ik er vanuit ga dat Engelsen ook veel van hun eigen opvoeding toepassen op hun eigen kinderen.Een groot pluspunt van de opvoeding ( om in positieve te eindigen!) is dat de kinderen leren om beleeft te antwoorden. Ik moet nu zelf heel hard mijn best doen om niet te vergeten 'please' te zeggen. Dit ook om op een lijn te staan met ouders.